Στον κυκλικό κόμβο του χωριού που έχει τοπιοτεχνηθεί, έχουν τοποθετηθεί μία παραδοσιακή μυλόπετρα και ένα σιδερένιο αλακάτι.
Αλακάτι
Το αλακάτι ή μαγγανοπήγαδο ήταν ένα μηχάνημα με το οποίο, οι γεωργοί έβγαζαν νερό από λάκκο για άρδευση των περιβολιών τους. Ο λάκκος που φέρει αλακάτιν λέγεται ανακατώλακκος ή αλακατόλακκος.
Τα κύρια μέρη ενός αλακατιού ή αλακαθκιού ήταν:
α) η κάσια, κυλινδρικός τροχός διαμέτρου 1,5 μ. περίπου που ετοποθετείτο πάνω στο στόμιο του λάκκου,
β) το ρουβέθθιν, οδοντωτός τροχός που μετέδιδε την κίνηση στην κάσια,
γ) το αδράχτιν, άξονας της κάσιας,
δ) οι κάοι ή κάδοι, τα δοχεία που μετέφεραν το νερό στην επιφάνεια περιστρεφόμενα από την κάσια έτσι που να ανεβοκατεβαίνουν στον λάκκο,
ε) το ζαρούτιν, κορμός δέντρου, στον οποίο δενόταν το ζώο κι έδινε με το περιστροφικό του περπάτημα την κίνηση στην κάσια,
στ) τα πιλιέρκα, δυο πετρόχτιστοι ή πλινθόχτιστοι χαμηλοί τοίχοι στις δυο πλευρές του λάκκου,
ζ) ο στύλλος, στερεωμένος κάθετα από ένα οριζόντιο χοντρό ξύλο στερεωμένο στα δυο πιλιέρκα,
η) το κλουβίν, τροχός που βρισκόταν ανάμεσα στα πιλιέρκα κι έπαιρνε την κίνηση από τον στύλλο για να την μεταδώσει στην κάσια.
Το ζώο δενόταν στο ζαρούτιν, στο οποίο συνδεόταν μ’ ένα άλλο κάθετο ξύλο, το μουττοκόνταρον, κι άρχιζε να περπατά γύρω – γύρω, με τα μάτια του δεμένα για να μη αντιλαμβάνεται ότι το συνεχές περπάτημά του ήταν περιστροφικό. Η κίνηση του ζώου μεταδιδόταν στον στύλλο, από αυτόν στο κλουβίν και, τελικά, στην κάσια. Με το γύρισμα της κάσιας η σειρά των κάδων κατέβαινε από την μια πλευρά άδεια στον λάκκο και ανέβαινε από την άλλη γεμάτη. Ο κάθε κάδος που ανέβαινε στην επιφάνεια έπρεπε να περιστραφεί γύρω από την κάσια για να ξανακατεβεί στον λάκκο, κι έτσι άδειαζε το νερό στον νεροχύτη της κάσιας.
Μυλόπετρα
Η μυλόπετρα είναι από συμπαγή σκληρό πέτρωμα και την χρησιμοποιούσαν για την παραγωγή λαδιού. Η μυλόπετρα είναι ένας κυλινδρικός λίθος, με μια τρύπα στο κέντρο όπου εφαρμόζει οριζόντια ένα δοκάρι.
Η μυλόπετρα περιστρεφόταν μέσα σε λεκάνη, με τη βοήθεια ζώων (συνήθως γαϊδούρια) που έσπρωχναν το δοκάρι. Και καθώς κινούνταν γύρω από τη μυλόπετρα, πολτοποιούνταν οι ελιές που προηγουμένως τοποθετούνταν κάτω από αυτή. Αμέσως μετά, ο πολτός αυτός, έμπαινε στα ζεμπίλια όπου με τη μέγγενη τον συμπίεζαν και ακολούθως έρεε το λάδι.
